Psychoterapia psychodynamiczna należy do spadkobierców Zygmunta Freuda, nazywanych neonalitykami lub neufruedystami. Przedstawiciele nurtu psychodynamicznego rozwijali to, co stworzył Freud.
Teorię popędów (id) zastąpili funkcjonowaniem ego (psychologia ego). Bardziej też niż konflikty wewnętrzne zainteresowali się konfliktami interpersonalnymi. Doświadczenia społeczne i radzenie sobie wysuwa się w psychoterapii psychodynamicznej przed mechanizmy biologiczne i obronne. Pierwszym i najbardziej znanym teoretykiem psychoterapii psychodynamicznej był Alfred Adler, autor koncepcji, że poczucie niższości powoduje dążenie do mocy, a Freuda krytykował za zbyt duże przywiązanie do seksualności. Dążenie do mocy to dążenie do doskonałości i spełnienia. Z zaburzeniem mamy wtedy do czynienia, gdy osoba zrezygnowała z dążenia do mocy w konstruktywny sposób, oczywiście ten sposób ukształtował się w jej dzieciństwie.
Terapia adlerowska to nie jedyna odmiana psychoterapii psychodynamicznej. Pozostałe to: psychologia ego (niezależnego id), psychologia relacji z obiektem (w której terapeuta jest relacyjny, a nie jest jedynie lustrem) i krótkoterminowa terapia psychodynamiczna - sesji jest 12-40 a terapeuta bardziej aktywny niż w klasycznej psychoanalizie.
Wszystkie psychoterapie psychodynamiczne uwzględniają znaczenie oporu i interpretacji, podkreślają znaczenie przeszłości, badają sny i fantazje.
Co jest wspólne dla psychoterapii integracyjnej i psychodynamicznej? Znaczenie przeszłości dla kształtowania problemów, zaburzeń, a także znaczenie relacji terapeutycznej.